Okulumuz Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma kulübü öğrencileri hasta empati duygularını geliştirmek, hayatta her şeye minnet edilmemesi gerektiğini anlamak ve bunu herkese fark ettirmek adına, kulüp danışman öğretmeni Yasemin Sezgin Alagöz ,Okul Aile Birliği Başkan´ı Ayşe Kılıç ile birlikte Siyami Ersek Göğüs Kalp ve Damar Hastanesinin çocuk bölümünü ziyaret ettiler.

  Bir öğrencimiz gezi sayesinde hissettiği duyguları, oradaki çocuklarla geçirdiği vakti şöyle anlatıyor:

"Hastaneler hemen hemen hepimize soğuk duvarların oluşturduğu bir bütün gibi gelir. Bence de öyleydi fakat yaptığımız geziden sonra bu düşüncem ´soğuk duvarların arasında sıkışmış sımsıcak ve umut dolu yüreklerin  bulunduğu binalar´ olarak değişti.
  Bir aylık, üç aylık, dört yaşında,daha on yedisinde... Bunun gibi niceleri. Bir yanları umut doluyken bir yanları hep mutsuz çocuklar, gençler... Kimisi artık evi gibi olan hastane odasında organ bekliyor, kimisi tedavisi tamamlansın diye sürekli hastaneye gidip geliyor.

  Bizler yeri gelince evimizi, yeri gelince eşyalarımızı, yeri gelince çevremizi beğenmeyen nankörleriz! Hayatta her şeyi okul sınavlarından, eğlenceden ibaret olduğunu sanıyoruz hastane odasına sıkışmış canların yerine kendimizi hiç koymadan.

Hangimiz dört yaşındaki bir çocuk gibi yakın arkadaşımızın ölümüne gözlerimizle şahit olduk? Hangimiz on yaşında olgunluğun zirvesine ulaştık? Biz hayatı ne olarak tanımladık? Bizim o çocuklarla en büyük farkımız bu. Biz yaşamı bir oyun sandık! Onlar bu durumu o kadar iyi kavramışlar ki her hallerine şükredip, her şeye değer verebiliyorlar.
Bana ´Hayatının en güzel ama aynı zamanda en hüzünlü günü ne zaman?´ diye sorsalar hiç düşünmeden 10 Nisan 2017 derim.

  İnsanların sıcaklığıyla ısınmış bir etkinlik odasında umutlu yüreklerle şarkı söylemeyi, boya yapmayı, bol bol eğlenmeyi ve eğlendirmeyi  ne ile kıyaslayabilirim.O küçük odadaki büyük ruhlarlarla geçirdiğim vakit benim için paha biçilemez.

  Çocukların ve onları mutlu görünce sevinen ailelerin gözlerindeki parıltıyı hangi kalem yazabilir? O hikayeleri yaşayan bedenleri görünce hangi insan üzülmez?
  Biz, sınavlardan geçince sevinen, kalınca üzülen öğrenciler,
  Sabah uyandığında işe gideceği için bir ton küfür yağdıran ağabeyler, ablalar,
  Her gün yaptığı temizliği anlatıp, çok yorulduğunu dile getiren anneler,
Hiç düşündük mü hayatta bu kadar saçma nedenlerden dolayı yaptığımız stresin, hem bedenen hem ruhen fazlasıyla acı çekmiş insanların katlandığı stresin yanında ufacık olduğunu?
  Değerini bilin! Hem sağlığınızın hem hayatınızın ... Çünkü değer göstermeyi bildiği halde sağlığına kavuşamayan insanların sayısı, bizim dertlerimizden daha büyük."